آبنبات شیرین، از مخلوط غلیظ شکر با آب به‌همراه افزودنی‌هایی خوش‌طعم‌کننده و رنگدهنده ساخته شده و بعضی مواقع منجمد می‌شود.

از بعضی آب نبات‌ها بیشتر به عنوان خوشبوکننده دهان استفاده می‌شود؛

در ایران

واژه آبنبات از واژه بسیار کهن و اوستایی آپام نپات گرفته شده‌است که ایزدی در کتاب مقدس زرتشتیان، اوستا است. آپام نپات یا اَپام نپات (آوانویسی: apām napāt) که به نام بُرز ایزد نیز خوانده شده‌است، از ایزدان کهن در اساطیر مردمان هندواروپایی از جمله مردمان آریایی است. آپام نبات در وداها به معنای خدای آب‌ها آمده و در اوستا با عنوان فرزند آب‌ها یا نوه آب‌ها از وی یاد شده‌است. او ایزد آب‌های زمینی، رودها، دریاچه‌ها، دریاها و چاه‌هاست. او آب‌ها را پخش می‌کند، نیرومند و بلندبالاست و دارندهٔ اسب تندرو است. این اقتباس‌ها از اوستا بسیار رایج است طوری که بستنی مشهور دایتی نیز از رودی به همین نام در اوستا گرفته شده‌است.

در آمریکای شمالی

آبنبات به مجموعهٔ متنوّعی اطلاق می‌شود که شامل آبنبات چوبی، آبنبات شکلاتی، آبنبات لیسی، آبنبات سرد، تافی، پاستیل، آدامس، نوعی شیرینی خمیر مانند به نام مارشمالو (marshmallows) و شیرین‌بیان، آبنبات ترش، آبنبات شور، آبنبات سخت و غیره است.

در خارج از آمریکای جنوبی

نام ژنریک آبنبات همان موّاد شیرین و قندی (sweets or confectionery) است. (انگلستان، ایرلند، استرالیا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی و دیگر کشورهای مشترک‌المنافع).

در آمریکای شمالی و انگلستان و استرالیا

واژه Lollipop مربوط به نوع خاصی از شیرینی است که بر روی چوب قرار دارد.

همچنین واژهٔ کَندی (candy) در انگلستان مربوط به نوع خاصی از شیرینی‌های پشمالو است درحالیکه در آمریکا و استرالیا به نام پشمک (cotton candy in North America and fairy floss in Australia) شناخته می‌شود.

طبقه بندی آبنبات ها

از نظر شیمیایی، قند آبنبات به‌طور گسترده به دو گروه تقسیم می‌شوند: آبنبات بلورین و آمورف است.

آبنبات بلورین، سخت نیست کریستال از انواع موّاد معدنی است، امّا بافت آن از ساختار قند، تشکیل شده از طریق فرایند تبلور، که باعث می‌شود راحت تکّه شود، فوج، کرم، و فوندانت نمونه‌هایی از آبنبات بلورین هستند

آبنبات آمورف ساختار کریستالی آشفته دارد. آن‌ها معمولاً دارای غلظت‌های بالاتر قند و بافت جویدنی، سخت و شکننده است. کارامل، سوهان مهره و تافی، نمونه‌هایی از آبنبات غیرمتبلور (آمورف) است.

زمان نگهداری آبنبات: از دو هفته تا یک سال است و اگر در جای خنک و خشک نگهداری نشود زودتر فاسد خواهد شد.

نیاکان آدامس‌های جویدنی از روییدنی‌های طبیعی ساخته می‌شدند. در جویدنی‌های اولیه به فواید تغذیه‌ای، تحریک اشتها و تمیز کردن دندان توجهی نمی‌شد و مردم صرفاً به دنبال چیزی برای جویدن بودند. پیش‌تر صمغ به‌دست آمده از قطران پوست درختِ غان این نیاز را پاسخ می‌داد. پارافین نیز یک پایه آدامس رایجِ دیگر بود، گرچه نمی‌توان آن را تا زمانی که در دهان گرم و مرطوب شود جوید.

پیشینهٔ آدامس‌های امروزی به دههٔ ۱۸۶۰ میلادی بازمی‌گردد؛ هنگامی که ماده‌ای به نام چیکله (chicle) تولید شد.

قرن‌هاست که از آدامس برای تمیز کردن دهان یا خوشبو کردن دهان استفاه می‌شود. اولین روش آدامس‌سازی در سال ۱۸۶۹ (۱۴۸ سال پیش) ابداع شد و ۵۹ سال بعد، یعنی در سال ۱۹۲۸، آدامس‌هایی تولید شد که مواد دارویی به آن‌ها اضافه می‌شد تا هنگام جویدن، مصرف‌کننده آن‌ها را دریافت کند.

جان کولگان در دهه ۱۸۶۰ میلادی نخستین آدامس طعم‌دار را ساخت. وی پودر شکر را با شیره انگم خوشبو (بالزام) آمیخت و آدامس‌های باریکی را ساخت که آن را تافی‌تلو نام‌نهاد.

امروزه اغلب از شیرین‌کننده‌های مصنوعی مانند ساخارین، آسپارتام، آس سولفام و سیکلامات برای طعم‌دار کردن آدامس‌ها استفاده می‌شود. مقدار موجودِ چنین شیرین‌کننده‌هایی در موادی چون نوشابه‌های رژیمی و آدامس‌ها آنقدر نیست که از حد مجاز بیشتر شود؛ اما مضرات پنهان در استفاده از این طعم‌دهنده‌ها هنوز مشخص نشده‌است.

درمان با آدامس

در سال ۱۹۹۱، تشکیلات دارویی (فارماکوپه) اروپا، طرح استفاده از آدامسی را داد که به کمک آن بیماری‌های دهانی یا بیماری‌های سایر نقاط بدن به‌کمک موادی که از راه دهان یا دستگاه گوارشی جذب می‌شوند قابل درمان هستند. با جای دادن مواد دارویی در ترکیبات محلول در آب یا در ترکیبات محلول در چربی، می‌توان این داروها را خیلی سریع (در عرض ۱۰–۱۵ دقیقه) پس از آغاز جویدن آدامس یا به‌کندی (طی ساعت‌ها) به بدنِ فرد رساند. از این داروها می‌توان فلوراید (برای درمان و کاهش پوسیدگی‌های دندان)، کلرهگزیدین (که یک ضدعفونی‌کنندهٔ موضعی است)، نیکوتین (برای کاهش کشیدن سیگار یا ترک آن، با دریافت نیکوتین سیگار از طریق جویدن آدامس)، آسپیرین (ضد درد و التهاب)، دیمن هیدرینات (برای بیماری‌های روانی ـ هیجانی)، دیفن هیدرامین (داروی ضدحساسیت)، نیترات میکونازول (درمانگر بیماری قارچی کاندیدیاز یا همان برفک دهانی)، آنتی اسیدها (در تسکین و درمان ناراحتی معده) و کافئین (به‌عنوان کاهش‌دهندهٔ خواب) را نام برد. جویدن آدامس به‌ویژه برای کودکان به‌عنوان روشی برای دریافت داروها بیشتر مورد توجه است.

مزایای آدامس

جوییدن بیش از حد آدامس می تواند اثرات منفی مانند فشار فک یا میگرن را به همراه داشته باشد اما استفاده صحیح از آن اثرات مثبتی را به بار می آورد که در ادامه به ده مورد از آن ها اشاره شده است.

۱.جلوگیری از پوسیدگی دندان ها و بهبود سلامت دهان

۲.تسهیل کردن رفلاکس اسید

۳.بهبود بخشیدن به روند هضم غذا

۴.جلوگیری از حالت تهوع

۵.مدیریت وزن با بهبود عادات غذایی

۶.بهبود حافظه و عملکرد شناختی

۷.کاهش استرس و اضطراب

۸.افزایش هوشیاری

۹.تسهیل کردن انسداد گوش

۱۰. تازه کردن یا خنک کردن نفس و جلوگیری از خشکی دهان

ژله‌ای نوعی شیرینی کوچک و لاستیکی مانند هستند. انواع اصلی و قدیمی پاستیل‌ها از شکر، شربت گلوکز، طعم‌دهنده‌ها، رنگ‌های خوراکی و ژلاتین ساخته شده‌اند. به‌کارگیری ژلاتین در ساخت و تولید پاستیل باعث می‌شود که به پاستیل حالت ژله‌ای بدهد و هنگام خوردن در دهان آب شود و باعث چسبناکی آن شود.
پاستیل برای تمامی رده‌های سنی مفید است و با توجه به وجود ساختمان ژلاتینی در آن، می‌توان از این شیرینی جهت ترمیم مواد از دست رفته مفاصل بهره گرفته و دردهای استخوانی را کاهش می دهد و همینطور برای سلامت بدن مشکل خاصی را به همراه ندارند.
همچنین برخی از انواع پاستیل حاوی ویتامین C و مولتی ویتامین هستند و از سوی دیگر وجود کم مواد شیرین کننده در این شیرینی، آن را تبدیل به یکی از بهترین تنقلات برای کودکان کرده که به مراتب از هله هوله‌هایی که کودکان استفاه می‌کنند بهتر است.
پاستیل و ژله خوراکی مورد علاقه کودکان و همچنین بقیه افراد است و باور جامعه بر این است که این مواد خوراکی برای استخوان و مفاصل مفید هستند. امروزه د‌‌‌ر کنار انواع و اقسام تنقلات و خوراکی‌هایی که د‌‌‌ر فروشگاه‌ها و مغازه‌ها به چشم می‌خورد‌‌‌، پاستیل یکی از جذاب‌ترین آنها محسوب می‌شود‌‌‌.
این خوراکی نرم و چسبند‌‌‌ه که د‌‌‌ر اشکال مختلف و با رنگ‌های گوناگون تهیه می‌شود‌‌‌ برای بسیاری از افراد د‌‌‌لچسب و پر‌طرفد‌‌‌ار است. البته طبق باور عموم، خوراکی‌های ژله‌ای باعث ترمیم مواد‌‌‌ از د‌‌‌ست رفته مفاصل شد‌‌‌ه و از پوکی استخوان جلوگیری می‌کند‌‌‌. د‌‌‌ر حالی که بر اساس نظر متخصصان تغذیه، فقط ژلاتین به تنهایی می‌تواند‌‌‌ د‌‌‌ر تحکیم استخوان و غضروف‌سازی و ویتامین‌های مورد‌‌‌ نیاز بد‌‌‌ن موثر و برای سلامت پوست و مو و سایر بافت‌های بد‌‌‌ن مفید‌‌‌ باشد‌‌‌ اما این د‌‌‌لیل قابل قبولی نیست که انواع و اقسام ژله‌ها و پاستیل‌ها را به صرف اینکه خاصیت ژلاتینی د‌‌‌ارند‌‌‌، جایگزین مواد‌‌‌ مورد‌‌‌ نیاز بد‌‌‌ن کود‌‌‌کان کنیم.چرا که نوع پروتئینی که د‌‌‌ر ژله و پاستیل‌ها وجود‌‌‌ د‌‌‌ارد،‌‌‌ نسبت به پروتئین گوشت، شیر و تخم مرغ بود‌‌‌ه بسیار کمتر است.
آنچه که لازم است از این خوراکی خوش آب و رنگ بد‌‌‌انید‌‌‌:
پاستیل را هرگز د‌‌‌ر جای گرم نگهد‌‌‌اری نکنید‌‌‌ و د‌‌‌ر هنگام خرید‌‌‌ حتما د‌‌‌قت د‌‌‌اشته باشید‌‌‌ که د‌‌‌ر قفسه‌های د‌‌‌ور از تابش مستقیم نور آفتاب باشد‌‌‌.بعد‌‌‌ از خارج کرد‌‌‌ن پاستیل از بسته‌بند‌‌‌ی‌اش، آن را د‌‌‌ر یک ظرف د‌‌‌ر د‌‌‌ار نگهد‌‌‌اری کنید‌‌‌. زیرا حالت چسبند‌‌‌گی آن گرد‌‌‌ و غبار و آلود‌‌‌گی محیط را به خود‌‌‌ می‌گیرد‌‌‌.
هرگز پاستیل‌های باز و فله‌ای را خرید‌‌‌اری نکنید‌‌‌. نه تنها اینگونه پاستیل‌ها بهد‌‌‌اشتی نبود‌‌‌ه و مورد‌‌‌ تایید‌‌‌ وزارت بهد‌‌‌اشت نیست.به کود‌‌‌کان زیر د‌‌‌و سال پاستیل ند‌‌‌هید‌‌‌. زیرا این کود‌‌‌کان د‌‌‌ارای سیستم گوارشی و ایمنی ضعیف و حساسی هستند‌‌‌ که خورد‌‌‌ن این نوع خوراکی‌ها برایشان خطرناک است.
ضمن آنکه شیر‌خواران تکه‌ای از پاستیل را با د‌‌‌ند‌‌‌ان جد‌‌‌ا کرد‌‌‌ه و با قورت د‌‌‌اد‌‌‌ن آن د‌‌‌ر د‌‌‌اخل نای، باعث خفگی آنان شود‌‌‌.به جای خرید‌‌‌ن پاستیل‌هایی که رویشان را لایه‌ای از شکر پوشاند‌‌‌ه، انواع ساد‌‌‌ه و بد‌‌‌ون شکر آن را خرید‌‌‌اری کنید‌‌‌.به فرزند‌‌‌تان یاد‌‌‌آوری کنید‌‌‌ که بعد‌‌‌ از خورد‌‌‌ن پاستیل حتما د‌‌‌ند‌‌‌ان‌هایش را مسواک کند‌‌‌. زیرا قند‌‌‌ موجود‌‌‌ د‌‌‌ر پاستیل سبب پوسید‌‌‌گی د‌‌‌ند‌‌‌ان‌ها می‌شود‌‌‌.
د‌‌‌ر موقع د‌‌‌اد‌‌‌ن پاستیل به فرزند‌‌‌تان، مصرف تنقلات شیرین و د‌‌‌یگر مواد‌‌‌ قند‌‌‌ی را کاهش د‌‌‌هید‌‌‌.حتما باید‌‌‌ والد‌‌‌ین به این نکته توجه د‌‌‌اشته باشند‌‌‌که د‌‌‌ر ارتباط با کود‌‌‌کان بیش فعال وکود‌‌‌کانی که د‌‌‌ارای د‌‌‌یابت و اضافه وزن هستند‌‌‌ د‌‌‌رمورد‌‌‌ مصرف پاستیل و اینگونه خوراکی‌ها با پزشک مربوطه مشورت لازم را د‌‌‌اشته باشند‌‌‌.

شکلات (به فرانسوی: Chocolat) به خوراکی‌های ساخته شده از کاکائو گفته می‌شود.این ماده غذایی پرطرفدار و انرژی زا، به‌گونه ساده از ترکیب شیر، شکر، کره کاکائو و پودر کاکائو با نسبت‌های گوناگون ساخته می‌شود.

کاکائو بومی آمریکای جنوبی، و آمریکای مرکزی است و دست کم به در ازنای پنج هزار سال در این منطقه‌ها کشت می‌شده‌است. به‌جامانده‌های شیمیایی که در سفال‌های باستانی یافته شده‌است، نشان می‌دهد که مردم بومی منطقه‌ای که امروز در نزدیکی اکوادور زندگی می‌کنند، کاکائو را به عنوان خوراک، دارو و نوشیدنی به کار می‌گرفتند.

یافته‌های باستان‌شناسی نشان‌دهندهٔ کشت و به‌کارگیری خوراکی از این مایه در هندوراس، نزدیک به ۱۱۰۰ سال پیش از میلاد مسیح است. شکلات در آمریکای مرکزی، نوعی کالای لوکس انگاشته می‌شد و دانه‌های کاکائو هم به عنوان پول به‌کار می‌گرفتند. در گذشته شکلات بیشتر در نوشیدنی‌های شکلاتی کاربرد داشته‌است.

شکلات در اروپا

کریستف کلمب و پسرش فردیناند کلمب نخستین اروپایی‌هایی بودند که در چهارمین نورد خود در ۱۵ اوت ۱۵۰۲ (میلادی) با کاکائو آشنا شدند. آن‌ها قایقی را پیدا کردند که دانه کاکائو بخشی از بار آن بود.

شاید کنکیستادور ارنان کورتس نخستین اروپایی بود که با شکلات آشنا شد. او در یادمان‌های خود می‌نویسد که خوردن چهل جام شکلات، بخشی از شام موکتزومای دوم بود.

نوشته‌های خوزه د آکوستا مبلغ مذهبی انجمن عیسی در پرو و مکزیک در سده ۱۶ (میلادی) نقش به سزایی در گسترش به کار گرفتن اروپاییان از شکلات داشتند.

فاتحان اسپانیایی، کاکائو را برای نشان دادن به پادشاه و ملکه امپراتوری اسپانیا از آمریکا به اروپا بردند و آن را بسیار زود بخشی از خوراک مردم اروپا ساختند. آن زمان از شکلات تنها در نوشیدنی‌ها به کار گرفته می‌شد هرچند اندازه ای شکر به نوشیدنی می‌افزودند تا تلخی آن گرفته شود. تا سده ۱۷ (میلادی) شکلات در اروپا، مایه خوراکی گران و ارزشمندی بود که تنها پولدارها از آن می‌خوردند.

امروز

با پیشرفت‌هایی که در صنعت شکلات انجام شد محبوبیت فراگیر شکلات، مدیون جنگ جهانی اول است. در هنگام این جنگ، این مایه خوراکی به عنوان جیره خوراکی سربازان به کار گرفته شد و سربازان پس از بازگشت از جنگ، بهترین مُبَلِغِ آن بودند. بدین گونه تا سال ۱۹۳۰ (میلادی) حدود چهل هزار گونه شکلات گوناگون تولید شد.

موزه شکلات

آلمان، بلژیک، کره جنوبی، مکزیک (موزه نستله) و کانادا «موزه شکلات» دارند.

روز جهانی شکلات

هر سال در روز ۷ ژوئیه در سراسر جهان جشن گرفته می‌شود. گفته می‌شود نخستین بار در سال ۱۵۵۰ (میلادی) در چنین روزی، شکلات در اروپا به جهان معرفی شد و به همین جهت به عنوان «روز جهانی شکلات» شناخته می‌شود. با اینکه هفتم ژوئیه، روز شناخته شده‌تری در سرتاسر جهان است، اما در ایالات متحده آمریکا این جشن را روز ۱۳ برگزار می‌کنند.

شکلات در ایران

تولید و مصرف شکلات در ایران نیز همچون بسیاری از کشورها پیشینه‌ای چندانی ندارد. نخستین کارخانه شکلات‌سازی در ایران در سال ۱۳۲۴ (خورشیدی) بدست دو برادر در تبریز راه‌اندازی شد. فراورده این کارخانه تا دورانی تنها آب‌نبات و تافی برای بچه‌ها بود؛ که پستر به نام «داداش برادر» شناخته شد و امروزه با نام «آیدین» شناخته می‌شود. این کارخانه و کارخانه‌های بسیاری که پس از آن به وجود آمدند به آرامی دامنه کار خود را گستردند و گونه‌های دیگری از فراورده‌ها را تولید کردند. در دهه‌های کنونی این شرکت‌ها به سوی تولید شکلات‌های تخته‌ای و لُقمه‌ای در قالب مجلسی حرکت کرده‌اند. به‌گونه ای که امروزه گونه‌های تافی، کارامل، کرم کاکائو، کارولین و تارافل و شکلات‌های مغزدار، فانتزی، تلخ و روشن در شکل‌های گوناگون با بسته‌بندی‌های مناسب تولید می‌کنند. این شرکت‌ها از فناوری پیشرفته در زمینه به کارگیری از دانه‌های روغنی کاکائو برخوردارند و برخی از آن‌ها در سال‌های اخیر به عنوان واحدهای تولیدکننده یا صادرکننده نمونه برگزیده شده و پاداش‌هایی هم دریافت کرده‌اند.

امروزه نزدیک به هزار واحد صنعتی با ظرفیت تولید سالانه نزدیک به ده میلیون تن شیرینی و شکلات در ایران فعالیت دارند؛ ولی حجم تولید آن‌ها نزدیک ۵۰ درصد ظرفیت آن‌هاست و نزدیک ۲۰ درصد از آنچه تولید می‌کنند به خارج صادر می‌شود. صادرات شکلات ایرانی در دهه ۱۳۸۰ (خورشیدی) افزایش چشم‌گیری داشته‌است.

رسیدن میوهٔ گیاه قهوه، دانه‌های قهوه را برداشت و فرآوری می‌کنند. دانه‌های قهوهٔ خشک‌شده به درجات مختلف برشته می‌شوند، بسته به عطر و طعم موردنظر، درجه‌بندی‌های پخت گوناگونی برای این محصول درنظر گرفته شده. قهوه کمی اسیدی است و به‌علت داشتن کافئین بالا، یک ماده محرک است.

تأثیر قهوه بر سلامتی

به دلیل خاصیت نشاط‌ بخشی قهوه، ضد افسردگی است.

نوشیدن یک فنجان قهوه در بسیاری از مواقع سردرد را برطرف می‌کند.

پژوهش‌های ۹ ساله دانشمندان ژاپنی نشان می‌دهد مصرف منظم قهوه به دلیل دارا بودن اسید کلروژونیک، خطر ابتلاء به سرطان کبد را تا ۴۹ درصد و مصرف نامنظم قهوه می‌تواند خطر ابتلاء به سرطان کبد را تا ۲۹ درصد کاهش دهد.

بوییدن دانه‌های قهوه می‌تواند باعث بازگشت اشتهای از دست رفته پس از آشپزی شود.

مولکول‌های قهوه با حرکات جنبشی خاص خود باعث جدا شدن مولکول‌های غذا از گیرنده‌های بویایی بینی و بدین ترتیب باعث بازگشت اشتها می‌شود. این دو پژوهشگر همچنین این روش را جهت افزایش سلامتی حیوانات در مؤسسه‌های پژوهش‌هایی پیشنهاد کرده‌اند.

مصرف مکرر قهوه در طول ماه، با کاهش خطر ابتلاء به بیماری کلانژیت (بیماری کبد) همراه است.

قهوه حاوی پروتئینی است که دارای اثری مشابه مورفین بوده و از خاصیت ضد درد و آرام‌بخشی برخوردار است. برخی از این پروتئین‌ها مشابه پروتئین‌های انسانی است. در آزمایش‌های صورت گرفته بر روی موش‌های آزمایشگاهی مشخص شد که اثرات تسکین‌دهنده پروتئین‌های موسوم به opioid peptides از دوام بیشتری برخوردار بوده و با عوارض جانبی همراه نیست.

پژوهشگران ایتالیایی با مطالعه بر روی یک هزار و ۴۰۰ بزرگسال این کشور دریافتند که عادت مصرف کم قهوه برای حفظ سلامت مغز مفید است.

دارای خاصیت انرژی بخشی و اشتیاق آفرینی است.

دارای نقش کمکی در چربی سوزی

افزایش تحرکات فیزیکی

ارزش غذایی بالا

ضد آلزایمر

ضد پارکینسون

خواص مراقبتی بر روی کبد

مقابله با برخی از سرطان ها

قابلیت کاستن سکته قلبی و برخی دیگر از بیماری‌های قلب

افزایش طول عمر

مضرات

سینوزیت و عفونت مخاطی: قهوه به دلیل داشتن کافئین بسیار ادرارآور است و مایعات بدن را دفع می‌کند، از این‌رو غلظت مخاطی سینوس‌ها را بالا برده و غدد ترشحی را می‌بندد که باعث التهاب و زمینه‌ساز رشد باکتری‌ها می‌شود، بنابراین در تشدید بیماری سینوزیت بسیار مؤثر است.

مصرف قهوه برای افرادی که نارسایی کلیه دارند، به دلیل وجود درصد بالایی از پتاسیم، توصیه نمی‌شود و آن‌ها می‌بایست، تحت نظر پزشک قهوه مصرف کنند.

سنگ کلیه: خوردن قهوه به صورت بسیار باعث دفع کلسیم از بدن و در نتیجه رسوب کردن آن در کلیه‌ها و ایجاد سنگ کلیه می‌شود، بنابراین افراط در آن می‌تواند برای کلیه‌ها مضر و سنگ‌ساز باشد.گرچه مبتلایان به سنگ کلیه باید خوردن قهوه را به کمتر از دو فنجان در روز کاهش دهند.

افزایش فشار خون: قهوه باعث افزایش فشار خون می‌شود و افراد مبتلا به پرفشاری خون در برابر آن آسیب پذیرتر هستند.

برهم‌زدن سلامت خواب: قهوه سلامت خواب را برهم می‌زند و تا حد چشم‌گیری بر دستگاه عصبی مرکزی تأثیر می‌گذارد. بهتر است ۴ تا ۶ ساعت پیش از خواب قهوه مصرف نشود.

نفخ و سنگینی معده: خوردن قهوه بلافاصله پس از غذا به دلیل نفخ‌آوری معده را سنگین می‌کند و موجب رودل کردن می‌شود.

تأثیر قهوه در لاغر شدن

ادعا شده که مصرف روزانه قهوه باعث می‌شود تا ۴۰٪ ابتلا به بیماری سرطان کبد کاهش یابد و به گونه‌ای می‌توان گفت که ویژگی ضدسرطانی دارد.

برای لاغر شدن سریع می‌توان پودر قهوه سبز را با عسل یا آب جوش ترکیب کرده و به صورت ناشتا میل کرد. خوردن قهوه یا بهتر بگوییم مصرف کافئین قبل از ورزش، در افراد مختلف تاثیر های متفاوتی خواهد داشت. ممکن است در برخی افراد عوارض جانبی منفی همچون اضطراب، بی خوابی و ناراحتی معده را در پی داشته باشد.

برخی افراد به کافئین حساس بوده و ترجیح می دهند پیش از تمرین از یک میان وعده یا نوشیدنی بدون کافئین استفاده کنند. برخی دیگر نیز به جهت جلوگیری از معده درد، از خوردن غذا یا نوشیدنی قبل از تمرین اجتناب می کنند.

قهوه در جهان اسلام

دین اسلام، نوشیدنی‌های الکلی را حرام به‌شمار می‌آورد و نوشیدنی قهوه به عنوان جایگزینی برای نوشیدنی‌های الکلی استفاده می‌شد. این نوشیدنی از قرن ۱۳ میلادی بسیار محبوب و مقبول شد و تا آغاز قرن ۱۵ میلادی در مصر، شام و عثمانی بسیار مصرف می‌گردید و در همهٔ این شهرها قهوه‌خانه‌هایی برپا شد، مقامات مذهبی در مکه، قاهره و استانبول تلاش کردند تا مصرف آن را ممنوع کنند، شیخ‌ها بر سر شباهت اثرات قهوه و الکل بحث می‌کردند و برخی به این اشاره می‌کردند که دست به دست کردن قوری قهوه، بی شباهت به دست به دست کردن پیاله شراب، نوشیدنی ممنوعه در اسلام نیست، اما در پایان با نوشیدن قهوه موافقت کردند.

قهوه‌خانه نهاد جدیدی بود که مردان در آن جمع می‌شدند و به صحبت کردن، شعرخوانی و بازی‌هایی مانند تخته نرد و شطرنج می‌پرداختند. آن‌ها به مرکزی برای تجمع متفکران و به صورت ضمنی به رقیبی برای مسجد به عنوان محل ملاقات جمعی بدل شده بودند.برخی عالمان دینی معتقد بودند که قهوه‌خانه حتی از میکده هم بدتر است و مقامات هم متوجه شده بودند که این اماکن می‌تواند تبدیل به لانه‌های فتنه شود. با این حال همه تلاش‌ها برای ممنوعیت مصرف قهوه، حتی با وجود صدور حکم اعدام در دورهٔ سلطان مراد چهارم (۱۶۲۳ تا ۱۶۴۰ میلادی)، به شکست انجامید. در پایان عالمان دینی به اجماع رسیدند که مصرف قهوه، مباح است.

قهوه در اروپا

قهوه از دو مسیر به اروپا راه یافت، از طریق تجارت زمینی امپراتوری عثمانی و از طریق تجارت دریایی، از بندرهای یمن و شاخ آفریقا، پس از آغاز قرن هفدهم، گیاه قهوه که با قاچاق دانه‌های بسیار حاصلخیز به کشور هند راه یافته بود.

تقریباً در سال ۱۶۵۰ میلادی، قهوه به کشور انگلستان وارد می‌شد و قهوه‌خانه‌ها در شهرهای آکسفورد و لندن تأسیس شدند.

کشت گیاه قهوه در انگلستان از همان زمان آغاز گردید، اما آفت‌ها و آب‌وهوای سرد منطقه، گیاهان قهوه را نابود نمود و انگلیسی‌ها مجبور شدند به جای کشت قهوه، به کشت چای روی بیاورند، نخست در اروپا به قهوه، به عنوان نوشیدنی مسلمانان، با دیدهٔ شک نگریسته می‌شد، اما گفته می‌شود که در حدود سال ۱۶۰۰، پاپ کلمنت هشتم چنان از یک فنجان قهوه لذت برد که انحصار آن در دست مسلمانان را خطایی بزرگ دانست و خواستار «تعمید دادن» آن شد. نوشیدن قهوه در اتریش، پس از شکست حصر وین در سال ۱۶۸۳ و مصادرهٔ ذخیرهٔ بزرگ قهوه آن‌ها، افزایش شدیدی یافت.

تا پیش از آغاز قرن هجدهم میلادی، استفاده از نوشیدنی قهوه در سراسر اروپا رایج شده بود. کشورهای اروپایی این گیاه را به مناطق گرمسیری معرفی کردند تا این کشورها نسبت به کشت و تولید انبوه گیاه قهوه اقدام نمایند. در اروپا هم مانند خاورمیانه و ایران بزرگ، قهوه‌خانه‌ها به مکانی برای معاشرت، مطالعه و تبادل نظر دربارهٔ موضوعات روز بدل شد. یک شباهت دیگر، امکان تبدیل آن‌ها به مکانی برای اجتماع عناصر نامطلوب و خرابکاران بود. چارلز دوم، پادشاه انگلستان قهوه‌خانه‌ها را «مکانی برای ملاقات خائنان و نشر شایعات سخیف دربارهٔ اعلی‌حضرت و وزیرانش» معرفی می‌کرد. در قرن ۱۸، قهوه‌خانه معروف پاریس، کافه پروکوپ، مشتریان ثابتی همچون مارا، دانتون و روبسپیر داشت که در طول انقلاب فرانسه در آنجا برای انقلاب طرح‌ریزی می‌کردند.

قهوه در ایران

تاریخ قطعی ورود قهوه به ایران معلوم نیست. اما چون در آغاز پادشاهی شاه عباس قهوه‌خانه در ایران وجود داشته ممکن است که نوشیدن قهوه از دوران شاه تهماسب یکم در ایران معمول شده باشد. قهوه در زمان صفویه جای خود را در میان نوشیدنی‌های روزانه ایرانی‌ها باز کردو نمونه‌ای است از ورود ایران به شبکه اقتصادی جهانی آن دوران. تا قرن نوزدهم که چای به نوشیدنی غالب مردم تبدیل شد. (هنوز در ایران کلمهٔ قهوه خانه حتی به مکان‌هایی که در آن چای سرو می‌شود هم گفته می‌شود که نشان می‌دهد قهوه در ایران متداول‌تر از چای بوده یا پیش از ورود چای، پای خود را به ایران باز کرده به گونه‌ای که هم‌اکنون نیز در زبان فارسی به رنگ آن، قهوه‌ای گفته می‌شود. همچنان این ماده سیاه و تلخ بسته به منطقهٔ جغرافیایی و طبقهٔ اجتماعی دوستداران خود را داشت. امروزه نوشیدن گونه‌های قهوه از جمله قهوه فرانسه، اسپرسو، کاپوچینو و قهوه فوری و شیر قهوه طرفداران بسیاری پیدا کرده. البته قهوه ترک به‌خاطر محبوبیت میان ایرانیان ارمنی از گذشته در میان مردم رایج بوده و به‌واسطه فال قهوه جایگاه خاص خود را داشته‌است.

صوفی‌ها با کمک نوشیدن قهوه می‌توانستند خود را برای انجام مراسم مذهبی بیدار نگه دارند.در دوران صفوی بود که قهوه‌خانه‌ها به‌عنوان مکان‌هایی برای تجمع شاعران و هنرمندان در ایران رواج پیدا کرد. در سال ۱۶۶۴ کاشف‌الدین یک داروشناس صفوی، یک رساله در مورد ارزش‌ها و ویژگی‌های قهوه به شاه عباس دوم تقدیم کرد. تاریخ فرهنگ نوشیدن چای در ایران تنها از پایان قرن پانزدهم آغاز شد. از آنجایی که کشورهای تولید کنند قهوه مسافت بسیاری تا ایران داشتند، ترابری قهوه به ایران مشکلات بسیار داشت، اما نزدیکی تولیدکننده‌های عمده چای نظیر چین به جاده اصلی تجارت آن زمان یعنی جاده ابریشم سبب شد که تجارت و ترابری چای با سهولت بیشتری در ایران صورت بگیرد.